Za mną pierwszy tydzień w roli mamy, pierwszy tydzień życia naszej kruszyny. Nasze życie wywróciło się do góry nogami, ale tylko i wyłącznie w pozytywnym sensie. Paradoksalnie malutka wprowadziła w nie porządek. To Ona jest brakującym puzzlem w tej układance, teraz czuję, że wszystko jest na swoim miejscu.
Ominął mnie bejbi blues, chociaż nie raz pojawiały się myśli, jak bardzo moje życie teraz się zmieni. Zawsze byłam osobą niezależną i chyba dość wygodną, teraz mam poczucie, że przestałam być panią swojego czasu, że to ten mały brzdąc dyktuje mi swoje warunki. Jest to dla mnie coś zupełnie nowego, ale już wiem, że dla niej zrobię wszystko.
Ten pierwszy tydzień minął nam spokojnie, Malutka dużo śpi, budzi się co 3-4 godziny na przewijanie i jedzonko. Zasypia pięknie w swoim łóżeczku. Z każdym dniem zmienia się, pojawiają się nowe minki, nieświadome uśmiechy, którymi nas zachwyca. Jedynym problemem jest karmienie, niestety już w szpitalu miałyśmy z tym problem, mała była ciągle głodna, ale po 3 minutach ssania piersi wypluwała nakładkę i wydzierała się w niebogłosy. Położne pomagały mi ją przystawiać, ale bez większych sukcesów. Może kilka razy udało się, że była przy piersi przez 10 minut. Teraz jest karmiona Bebilonem i moim odciągniętym mlekiem, którego wciąż jest bardzo malutko. Cały czas też przystawiam ją do piersi, ale zwykle kończy się to wielkim płaczem. Ale nie poddajemy się, będziemy próbować z innymi nakładkami i lepszym laktatorem.
Cały czas jest z nami tata Helenki, który chce praktycznie wszystko przy niej robić i jest totalnie zakochany w swojej małej królewnie. Przed nami jeszcze ponad tydzień we trójkę w domu, potem Tatuś wraca do pracy i przez większość dnia będziemy same.
A jak wyglądał mój poród?
Termin porodu miałam wyznaczony na 1 listopada lub 31 października, zależnie od lekarza. 28 października wybrałam się do ginekologa, aby zrobić ostatnie USG i sprawdzić ogólny stan rzeczy. Na wizytę pojechaliśmy do innego miasta aż 40 km od nas, bo tylko tam lekarz mógł nas przyjąć. Jakby nigdy nic wpakowałam się na fotel aby po chwili usłyszeć, że mam 7 cm rozwarcia i mam jechać prosto do szpitala, bo dziś w nocy urodzę (a była godzina ok 18.00). Moje zdziwienie było przeogromne, bo nie czułam żadnych mocniejszych skurczów, oprócz takich jak przez poprzednie kilka tygodni. Nie czułam absolutnie żadnych oznak zbliżającego się porodu. Grzecznie zeszłam z fotela, zapłaciłam za wizytę i wyszłam do męża na korytarz ze słowami "jedziemy do szpitala rodzić". Wyobraźcie sobie jego minę :) Lekarz wyglądał na przejętego całą sytuacją, zadzwonił do szpitala, że przyjedzie taka a taka pacjentka z 7 cm rozwarcia i kazał nam pędzić prosto na izbę przyjęć. Całe szczęście, że od kilku dni woziliśmy w bagażniku moją podręczną walizkę! Do pokonania mieliśmy ok 40 km i widziałam przerażenie na twarzy mojego Męża - chyba na poważnie przestraszył się, że nie zdąży mnie dowieźć do szpitala ;)
Na izbie przyjęć położne, kiedy usłyszały, że mam 7 cm rozwarcia i brak bolesnych skurczów, uśmiechnęły się z niedowierzaniem. Mnie też nie chciało się wierzyć, że wezmą mnie na porodówkę, a jednak tak się stało. Po kilku minutach byłam już w piżamce, a małżonek w przecudnej urody niebieskim zestawie a'la pan doktor z serialu. Błyskawicznie znaleźliśmy się na sali porodowej, pięknej, przestronnej, gdzie położono mnie pod KTG, przygaszono światła, włączono muzykę i zostaliśmy z mężulem sami na jakieś pół godziny. Leżałam sobie wyluzowana, nie czując absolutnie żadnych skurczów, KTG też za wiele nie pokazywało. Przyszła do nas młoda sympatyczna lekarka i stwierdziła, że przebiją mi pęcherz płodowy a potem zapewne w godzinę urodzę. Ja nadal nie dowierzałam. Stwierdziła, że mam 8 cm rozwarcia i tak naprawdę najtrudniejszą część porodu już za sobą. Za moment pojawiła się z miseczką i dziwnymi akcesoriami i ochoczo zabrała się do przebijania pęcherza. Po kilkunastu minutach skurcze przybrały na sile, a po pół godzinie wyłam z bólu prosząc o znieczulenie, którego oczywiście już nie mogłam dostać. Niestety dopadły mnie zwalające z nóg bóle krzyżowe. Zaszyłam się w łazience i żadną siłą nie chciałam się stamtąd ruszyć, nie było mowy o drabinkach, spacerach, piłce, a nawet skorzystaniu z prysznica.. Większą część porodu spędziłam nad toaletą, gdzie czułam się bezpiecznie. Kiedy skurcze były już cholernie mocne położna kazała mi położyć się na łóżku porodowym i zostałam podpięta pod KTG. Usłyszałam, że dostanę oksytocynę po to, aby nam się "skurcze rozhulały". Co?? jak to rozhulały?? to one mogą być jeszcze mocniejsze?? W tamtym momencie miałam ochotę podziękować wszystkim i iść do domu. Nie zdawałam sobie sprawy, że to już naprawdę końcówka i że za kilka minutek malutka będzie na świecie. Od podłączenia kroplówki był już tylko mój dziki krzyk i parcie. O 21.30 miałam już córeczkę na swojej piersi.
Tak więc od wejścia na salę porodową do narodzin minęło ok 2 godzin.Teraz śmieję się, że pójdę na kolanach do Częstochowy w podzięce za tak lekki i szybki poród. Mąż był cały czas ze mną, masował mi plecy i dopingował do parcia. Nie wyobrażam sobie być tam bez niego. Po porodzie został z nami jeszcze do północy.
Patrząc na Helenkę leżącą na moim brzuchu nadal nie mogłam uwierzyć, że to ją nosiłam przez 9 miesięcy, że jest nasza, taka doskonała. Całą noc nie zmrużyłam oka, bo nie mogłam się na nią napatrzeć. I tak zaczęła się nasza wielka przygoda :)
.JPG)
